In de meest populaire vorm bestaat een kabelbinder uit een stevige nylon tape met een geïntegreerd tandheugel en aan de ene kant een ratel in een kleine open koffer. Zodra de puntige punt van de kabelbinder door de behuizing en voorbij de ratel is getrokken, wordt voorkomen dat deze wordt teruggetrokken; de resulterende lus mag alleen strakker worden getrokken. Hierdoor kunnen meerdere kabels aan elkaar worden gebonden in een kabelboom.
Een kabelbinder-spaninrichting of -gereedschap kan worden gebruikt om een kabelbinder met een specifieke mate van spanning aan te brengen. Het gereedschap kan de extra staart gelijk met de kop afsnijden om een scherpe rand te vermijden die anders letsel zou kunnen veroorzaken.
Om de weerstand tegen ultraviolet licht in buitentoepassingen te verhogen, wordt een specifieke kwaliteit nylon met een minimum van 2% roet gebruikt om de polymeerketens te beschermen en de levensduur van de kabelbinder te verlengen. [1] Blauwe kabelbinders worden geleverd aan de voedingsindustrie en bevatten een metaaladditief zodat ze kunnen worden gedetecteerd door industriële metaaldetectoren. Kabelbinders van ETFE (Tefzel) worden gebruikt in stralingsrijke omgevingen. Rode kabelbinders van ECTFE (Halar) worden gebruikt voor plenumbekabeling.
Roestvrijstalen kabelbinders zijn ook beschikbaar voor vuurvaste toepassingen - gecoate roestvrijstalen banden zijn beschikbaar om galvanische aantasting door ongelijksoortige metalen (bijv. Verzinkte kabelgoot) te voorkomen.
Kabelbinders kunnen worden gebruikt als geïmproviseerde handboeien. Speciaal geconstrueerde fysieke beperkingen, PlastiCuffs genaamd, gebaseerd op het ontwerp van kabelbinders, worden door politie en leger gebruikt om gevangenen in bedwang te houden. [Nodig citaat] Kabelbinders worden ook vaak gebruikt om te voorkomen dat wieldoppen (ook wel wieldoppen genoemd) van een bewegend voertuig vallen. en sommige worden speciaal voor dit doel verkocht.
